فینچر (ویژه برنامه نوروز۱۴۰۰)

شب دوم یه نیم ساعتی از شروع گذشته بود که یه دختری اومد کنارم و شروع کرد به رقصیدن.

میگفت فینچر صدام کن. اگه کسی اعضای صورتشو جداگونه نگاه می‌کرد هیچکدوم زیبایی عجیب و غریبی نداشتن، ولی کنار هم قرار گرفتن این اعضای نه‌چندان زیبا یه هارمونی عجیبی به صورتش می‌داد و یه زیبایی یگانه‌ای می‌ساخت. انگار که یه مهندس از قفسه ابزارهایی که درجه یک نیستند چند تا قطعه رو با دقت سوا کرده باشه و یه جوری هنرمندانه کنار هم چیده باشه که ترکیبشون نسخه‌ی عجیبی از زیبایی شده باشد. و البته اوج این هنرمندی رو هم توی لبخندش به کار گرفته بود.